Նորություններ

Հեղինակ՝ Կուշանե Չոբանյան 

Բժիշկ Հայկ Հովհաննիսյանի տանը հեռուստացույցի առջև դրված սուվենիրների մեջ կանգնած է կավաշեն մի իշուկ՝ ոչ լավ հղկված, ոչ արհեստավարժ պատրաստված, չներկված, վրան՝ կնճիռներ:  Հայկը կենդանուն գտել է Տող գյուղի արվեստի դպրոցում ու արջերի, ձիերի, կովերի միջից հենց այդ էշին է բախտ վիճակվել «փրկվել» և բժշկի ուսապարկի մեջ ապահով հասնել Հայաստան: Պատերազմի օրերին Հայկն աշխատում էր Ջրականի (Ջաբրայիլ) հոսպիտալում, ապա ստիպված եղավ նահանջել ու հասավ Տող, այնուհետև՝ Կարմիր Շուկա, վերջում՝ Ստեփանակերտ:

Ես այդ իշուկին տեսա մոտ մեկուկես տարի առաջ, բժշկի տանը: Հայկը, որ պատերազմում սպանող չէր, այլ փրկող, կրակի բերանն ընկած հոսպիտալում վիրավորների հետ փրկել էր նաև ձեռքի ափի մեջ տեղավորվող կենդանուն:

Մեկ տարի շարունակ ես ինձ հարցեր էի տալիս՝ տեսնես այդ իշուկին ո՞վ էր սարքել, գուցե կենդանուն փնտրո՞ւմ են, գուցե դա շատ կարևոր մի բա՞ն է այն սարքողի համար: Բայց պատերազմին հաջորդած իրականությունը ոչ մի կերպ թույլ չէր տալիս զբաղվել դրանով, բացի այդ, ումի՞ց հարցնեի, ո՞ւմ դիմեի:

Ի՞նչ արեցի ես: Տող գյուղի բնակիչներից ամենահեշտը «Կատարո» գինիներ արտադրող ընկերության սեփականատեր Գրիգոր Ավետիսյանին գտնելն էր, որն էլ փոխանցեց Տողի արվեստի դպրոցի տնօրեն տիկին Սուսաննայի հեռախոսահամարը: Զանգեցի, շատ բարեհամբույր լսե՜ց-լսե՜ց, հետո հոգոց հանեց ու խոստացավ մի բանով օգնել՝ չնայած ձայնից ես հասկանում էի, որ շանսերս չնչին էին:

Պատմությունը հասավ խմբակի ուսուցչին, որին էլ ուղարկեցի իշուկի միակ նկարը, որ ունեի: Ուսուցիչն ասաց, որ մեկ ամսից նոր փորձեմ զանգել, բայց չի խոստանում, թե բան դուրս կգա, որովհետև երեխաները ցրվել են ողջ երկրով մեկ: Մտածեցի՝ մի տարի է սպասում եմ, մի ամիսն ի՞նչ է, որ չսպասեմ: Մի ամիսը տևեց ընդամենը մեկ օր ու հաջորդ առավոտյան, երբ բջջայինիս էկրանին տեսա՝ «Սուսաննա Տող», գրեթե համոզված էի, որ իշուկի հեղինակը գտնվել է: 14-ամյա Կամոն՝ քանդակի հեղինակը, հիմա ապրում է Ստեփանավան քաղաքում:

Մենք ուղևորվեցինք Լոռի՝ ես, խմբագիրն ու լուսանկարիչը: Հայկը չկարողացավ միանալ մեզ ու իշուկին ինձ հանձնեց մի պայմանով, որ շատ զգույշ լինեմ, ուշադիր և նույն վիճակում հետ բերեմ Երևան:

Շարունակությունն ԱՅՍՏԵՂ։